چگونگی تعامل اساتید در محیط های آموزش بالینی از دید دانشجویان پزشکی

مقدمه: از آنجا که تأثیر آموزش محیط بالینی بیشتر از برنامه درسی آموزش نظری است و از آنجا که دانشجویان آنچه را که اساتیدشان انجام می دهند، تکرار می کنند نه آنچه را که اساتیدشان می گویند چگونگی تعامل استاد در محیط های آموزش بالینی از دید دانشجوی پزشکی، با عنایت به نقش الگویی استاد در انتقال ویژگی های حرفه ای گری پزشکی به دانشجوی خود، موضوع ارزشمندی برای بررسی است. از این رو پژوهش حاضر، ابعاد تعامل پنج گانه استاد طی برنامه درسی بالینی را از دید دانشجویان، بررسی و رتبه بندی نموده است. روش: توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری نیز کلیه دانشجویان کارآموز و کارورز دانشگاه شاهد در سال 2-91 بودند (175=n) که حسب فرمول کوکران و جدول کرجسی و مورگان، 123 نفر نمونه انتخاب شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته سنجش ابعاد تعاملی استاد پزشکی بود که روایی صوری و محتوایی آن حسب نظر متخصصان و پایایی آن نیز طی آلفای کرانباخ برابر با 0/95 بود. یافته ها : میانگین پایین تر از متوسط، تعامل استاد با دانشجو (2/63) و نیز میانگین بالاتر از متوسط تعامل استاد با بیمار (3/29) در برنامه درسی بالینی، معنادار بوده است، ولی میانگین نحوه تعامل استاد با همکار (3/16)، با مردم (2/95) و با خود (3/00)، غیر معنادار بود. رتبه بندی استنباطی میانگین ابعاد تعامل استاد، به ترتیب با بیمار (3/72)، همکار (3/44)، خود (3/18)، مردم (2/71) و دانشجو (1/95) بوده است (0/05≥p). نتیجه گیری : ضرورت تقویت دانش و مهارت عملی تعامل استاد پزشکی به خصوص با دانشجوی خود و نیز با مردم، با خود و با همکار مبین توجه صرف استاد به تعامل مطلوب صرف با بیمار در محیط های آموزش بالینی است. تعامل کم تر از میانگین با دانشجو، می تواند، ناخواسته منشأ آموزش هایی نامناسب از سوی استاد برای دانشجوی بالینی باشد.